Rasy psów: Spaniel kontynentalny miniaturowy

Klasyfikacja FCI: Grupa IX. Psy ozdobne i do towarzystwa. Sekcja 4. Spaniel kontynentalny miniaturowy. 

Nr FCI: nr 77 

WYGLĄD:

Spaniel kontynentalny miniaturowy jest małym psem o harmonijnej budowie, przy czym długość jego tułowia powinna być nieco większa niż wysokość. Ma stosunkowo mocny grzbiet, a klatkę piersiową szeroką i dość dobrze rozbudowaną. Czaszka powinna być nieco zaokrąglona, a przełom czołowo-nosowy zaznaczony. Pies ma czarny nos, a duże, ciemne oczy mają migdałowy kształt. Uszy opadają u odmiany phalene (z franc. ćma), natomiast u odmiany papillon (z franc. motyl) stoją. Ogon jest średniej długości, noszony na wysokości kręgosłupa, niezakrzywiony. Psy tej rasy mają zwykle białe umaszczenie z czerwonymi lub czarnymi łatami; dopuszczalne są wszystkie maści na białym tle. Włos jest obfity i gruby, bez podszerstka, błyszczący, lekko falujący z jedwabistym połyskiem. Odmiana papillon jest mniejsza niż phalene. Suczka i pies ważą około 1,5 kg – 2,5 kg, podczas gdy phalene pies 2,5 kg – 4,5 kg, a suczka 2,5 kg – 5 kg.  

HISTORIA:

Rasa jest jedną z najstarszych europejskich ras, bo znana już była w XVI wieku. Pierwsza informacja o sprzedaży pochodzi z 1545 roku. W XIX wieku wyróżniono dwie odmiany spaniela kontynentalnego: papillon i phalene. Nie ma zgody, co do pochodzenia rasy. Pewne jest natomiast, że powstała w Europie kontynentalnej. Jedni uważają, że papillon pochodzi od spaniela karłowatego, sprowadzonego z Chin do Hiszpanii. Inni natomiast uważają, że papillon z odstającymi uszami pochodzi od odmiany phalene ze zwisającymi uszami. Odmiana phalene jest starsza, a papillon powstała w wyniku dodania krwi psa schipperke lub szpica. Rasa należała do ulubionych na dworach hiszpańskich, wśród dam dworu oraz w domach szlacheckich niemal w całej Europie. Została uwieńczona na obrazach Goyi, Rubensa i Van Dycka. Po Rewolucji Francuskiej szlachta zubożała, a pieski przestały być modne. Po raz pierwszy wystawiono spaniela kontynentalnego miniaturowego w Londynie w 1923 roku, a w Stanach Zjednoczonych dwanaście lat później. Wzorzec rasy opublikowano w 1990 roku. 

TEMPERAMENT:

Pies ten jest bardzo przywiązany do właściciela. Bywa zaborczy i zazdrosny o jego względy. Lubi pieszczoty. Żywiołowy, zawsze radosny, jest świetnym towarzyszem dziecięcych zbaw. Mało szczeka, więc cieszy się sympatią osób starszych. Nie przejawia żadnych oznak agresji, więc nie nadaje się na stróża. Bardzo dobrze się czuje z innymi zwierzętami w domu. Wobec obcych jest powściągliwy. 

PROBLEMY ZDROWOTNE:

Pies tej rasy jest silny i żyje długo (13-15 lat). Zdarzają się przypadłości takie jak wypadanie rzepki kolanowej, złamania kości oraz dziedziczne choroby serca. 

PIELĘGNACJA:

Włos jest łatwy w pielęgnacji. Należy go szczotkować jeden – dwa razy w tygodniu. 

IDEALNY DOM:

Psy tej rasy zdecydowanie lepiej czują się w miejskim mieszkaniu niż na wsi. Ze względu na rozmiary nie potrzebują dużej przestrzeni. 

AKTYWNOŚĆ:

Potrzebują sporo regularnego ruchu, w przeciwnym razie mogą utyć. Rasa nadaje się do agility. 

WYCHOWANIE:

Pies tej rasy jest inteligentny, a jego układanie nie sprawia większych problemów.    

Encyklopedia psów rasowych, wikipedia.org