Co się czai się w ogrodzie, czyli dlaczego mój pies utył?

Kilka dni temu pisałam o problemie otyłości u psa wynikającej z niedobrania temperamentu właściciela i jego czworonożnego przyjaciela. Labradory są szczególnie podatne na nadwagę, bo należą do łasuchów i ciągle sprawiają wrażenie głodnych. Trzeba bardzo uważać, aby nie dopuścić do niekontrolowanego przyrostu wagi. Nie zawsze się to jednak udaje. Sama przekonałam się, że nawet mimo wysiłku z naszej strony zdarzają się sytuacje, na które nie mamy wpływu. Niedawno udało nam się odchudzić Ari, po tym jak jesienią mocno przybrała na wadze. Wzrost wagi był na pewno rezultatem mniejszej aktywności w tym czasie, ale przede winne były orzechy. Zanim zorientowaliśmy się, dlaczego Ari tak szybko tyje, było już praktycznie za późno. Może jednak po kolei.

W ogrodzie sąsiadów blisko naszego ogrodzenia rośnie duży orzech włoski, a kilka gałęzi zwisa nad naszą działką. Do zeszłego roku drzewo nie miało zbyt dużo orzechów, więc nie zwracaliśmy na to uwagi, że orzechy spadają do naszego ogrodu. Zeszłej jesieni jednak sytuacja diametralnie się zmieniła. Pewnego dnia wracając ze szkoły zauważyłam, że przed domem leżą skorupki od orzechów. Nie zdziwiło mnie to zbytnio, bo po okolicznych drzewach praktycznie przez cały rok szaleją wiewiórki, więc do głowy mi nie przyszło, że to może być dzieło mojego psa. Kiedy jednak następnego dnia skorupek było dwa razy tyle, a Ari znikała gdzieś w ogrodzie i nie widać jej było praktycznie przez całe popołudnie, postanowiłam jej poszukać i zobaczyć, co tak absorbuje jej uwagę. Okazało się, że Ari spędza godziny w gęstych ozdobnych i wysokich trawach, gdzie spadają orzechy i z wrodzonym wdziękiem rozgryza skorupkę, a następnie wyjada owoc. Odchyliłam ręką trawę i zobaczyłam na ziemi taką ilość orzechów, jakby komuś rozsypał się w tym miejscu kosz. Chcąc nie chcąc zanurkowałam w trawę i zebrałam wszystkie orzechy. Problem polegał na tym, że zanim wszystkie orzechy spadły z drzewa, trwał istny wyścig między nami a Ari, która podczas naszej nieobecności zajadała się nimi do woli. Któregoś dnia wiał potężny wiatr i oczywiście zdecydowanie więcej orzechów pojawiło się w naszym ogrodzie, co Ari skrzętnie wykorzystała. Dzwoniliśmy nawet do weterynarza z obawy, czy nic się jej nie stanie od ich nadmiaru. Trudno nam było zapanować nad tą sytuacją, bo wypadałoby albo zamknąć Ari na pół dnia, albo siedzieć pod drzewem i zbierać spadające orzechy. Efektem tego niekontrolowanego zajadania się orzechami był niestety znaczny przyrost wagi, który utrzymywał się przez całą zimę. Odchudzanie psa w zimie wydawało nam się nierozsądne, więc dopiero od lutego wprowadziliśmy restrykcyjny plan zrzucenia tych kilku kilogramów. Przez ponad miesiąc Ari dostawała wyłącznie gotowane jedzenie: kaszę z mięsem i warzywami, co w połączeniu z długimi spacerami i porannym bieganiem za piłką dało widoczne rezultaty. Po nadwadze nie zostało ani śladu.

Dieta Ari się skończyła. Dostaje znowu suchą karmę. Mam nadzieję, że uda nam się utrzymać jej dobrą kondycję. Poziom energii tego już siedmioletniego psa po prostu mnie zadziwia. Całe szczęście przed nami wiosna i lato, a więc czas, kiedy chętniej wybieramy się na długie spacery, a szalone zabawy w ogrodzie należą do codziennego rytuału. Co zrobimy tej jesieni? Nie mam pojęcia. Może macie jakiś pomysł?