Drugi pies w domu

Odkąd rok temu zapadła decyzja o pojawieniu się w domu drugiego, tym razem małego, psa, dylematom nie było końca: jaka to ma być rasa, czy ma to być suczka czy pies, czy ma mieć krótką czy długą sierść, a może włosy, ale najważniejszy z nich dotyczył oczywiście akceptacji ze strony Ari. Odwiedzając wystawy psów rozmawiałam z hodowcami, dopytywałam się o pielęgnację, charakter, no i oczywiście chciałam znać ich opinię, na ile dana rasa jest otwarta na kontakty z labradorem. Wreszcie zdecydowaliśmy się na chihuahua, na dodatek długowłosego, który początkowo nie był brany w ogóle pod uwagę. Jednak wypowiedź jednego z hodowców: „A ileż to on traci sierści! Nie więcej niż z głowy goldena!”, przesądziła sprawę. 

Na lipcowej Międzynarodowej Wystawie Psów Rasowych poznaliśmy panią Mariolę Żuchlińską, hodowcę z Włocławka, z którą umówiliśmy się na obejrzenie maluchów. Historia lubi się powtarzać albo jest to po prostu regułą. Kiedy 7 lat temu zobaczyłam szczeniaki labradora, od razu pokochałam Ari, która lgnęła do mnie i decyzja zapadła w ciągu sekundy. Podobnie, kiedy pani Mariola przyniosła Kardamona magia zadziałała od razu. Nie wahałam się ani chwili, którego z czterech szczeniaków wybrać. Umówiliśmy się na ponowną wizytę po miesiącu, bo Kardamon musiał zostać zaszczepiony, a przede mną był jeszcze dłuższy sierpniowy wyjazd. 

W ten oto sposób pod koniec sierpnia Kardamon jechał z nami do domu. W ciągu miesiąca jego sierść „wydoroślała”, a umaszczenie stało się jeszcze piękniejsze. Pani Mariola dala nam na drogę jego kocyk i dwie zabawki, aby miał przy sobie coś, co zna, a także wyprawkę od Royal Canin. Podróż minęła spokojnie, a Kardamon zdawał się być zadowolony ze swojego transportera. Całą drogę zastanawiałam się, jak Ari zareaguje na Kardamona, a on na nią. Bardzo pragnęłam, aby się zaprzyjaźnili od razu, bo po prostu nie chciałam, aby któryś z psiaków czuł się nieszczęśliwy. Nawet nie wyobrażacie sobie, jak się ucieszyłam, kiedy Ari na widok Kardamona merdała ogonem i przyjaźnie go obwąchiwała, a Kardamon z radości skakał w „stylu zająca”, co wyglądało bardzo zabawnie.

Właściwie od pierwszej chwili psiaki zaprzyjaźniły się ze sobą. Nie uniknęliśmy oczywiście drobnych incydentów, kiedy Kardamon zaraz po przyjeździe chciał zjeść z miski Ari jej karmę, na co usłyszał groźne warczenie i natychmiast się wycofał. Wodą natomiast Ari podzieliła się bez problemów. Tak więc w ogrodzie pili zgodnie z jednej miski. Ari w obecności Kardamona stała się bardziej odpowiedzialna i ostrożna, uważając aby go nie podeptać lub uderzyć łapą. Kiedy zaś biegali po ogrodzie, Kardamon kulił się na ułamek sekundy, aby Ari mogła swobodnie go przeskoczyć. Nasza suczka wykazuje się wręcz anielską cierpliwością do Kardamona, który jak odbijająca się piłka skacze jej do pyska. Dzieje się tak zawsze, kiedy nie widzą się dłużej, choć trudno zdefiniować, co oznacza dla Kardomona dłużej. Maluch jest ogromnie ciekawy i oczywiście bada ogród, a Ari cały czas mu towarzyszy. Kiedy Ari biegnie przed dom i szczeka, Kardamon pędzi za nią i swoim niewyrobionym jeszcze głosem próbuje szczekać. 

Kardamon jest z nami już drugi tydzień. Ma teraz prawie cztery miesiące i widać, że czuje się doskonale w naszym towarzystwie. Jest cudownym i bardzo towarzyskim szczeniaczkiem. Moje obawy okazały się całe szczęście płonne. Dbamy cały czas o to, aby Ari nie czuła dyskomfortu z powodu obecności słodkiego szczeniaka, więc przypada jej w udziale taka sama ilość uwagi, czułości i zabawy. Duet suczka labrador i pies chihuahua sprawdza się znakomicie.

Jeśli macie w domu dwa psy, podzielcie się z innymi informacją, jakie rasy czują się ze sobą dobrze i nie sprawiają kłopotów domownikom. Myślę, że pomożemy w ten sposób wszystkim, którzy stoją przed decyzją wyboru drugiego psiaka. 

Tymczasem „Psia Rada” zyskała kolejnego eksperta, małego Kardamona, który wzbogaci artykuły ukazujące się na blogu o sprawy związane z wychowaniem, szkoleniem i perypetiami małego chihuahua.    

Polecam: