Rasy psów: Chiński grzywacz

Chiński grzywacz

Klasyfikacja FCI: Grupa IX. Psy ozdobne i do towarzystwa. Sekcja 4. Chiński grzywacz. 
Nr FCI: nr 288 

WYGLĄD: 
Chiński grzywacz jest małym, aktywnym i eleganckim psem, występującym w dwóch odmianach: nagiej i owłosionej (powder puff). Odmiana naga ma włosy na głowie, łapach i ogonie. Ich skóra jest delikatna i ciepła w dotyku, a w ciągu roku zmienia kolor – zimą jest jaśniejsza, a latem wskutek opalania zmienia się na ciemniejszą. U odmiany owłosionej występuje podszerstek i miękka okrywa włosowa. Są to psy niealergizujące(!), nawet odmiana owłosiona, a ich włosy przypominają w strukturze ludzkie. Występują we wszystkich barwach i ich odcieniach. Chiński grzywacz ma prosty grzbiet i mocne lędźwie. Dość szeroka i głęboka klatka piersiowa opada aż do stawów łokciowych. Czaszka jest lekko zaokrąglona, przełom czołowo-nosowy słabo zaznaczony. Oczy ma średniej wielkości, szeroko rozstawione, ciemnego koloru. Uszy są duże, uniesione lub na wpół uniesione, z frędzlami lub bez nich. Ogon jest długi, prosty, porośnięty postrzępioną sierścią, nie zawija się ani nie opada na boki. Chiński grzywacz waży przeciętnie do 5,5 kg i osiąga wielkość od 28 – 33 cm pies, a 23 – 30 cm suka.     

HISTORIA: 
Na temat historii chińskiego grzywacza istnieje wiele sporów i hipotez. Według niektórych źródeł chiński grzywacz pochodzi z Chin, gdzie hodowano go już w XIII wieku. Nie wyklucza się również, że bezwłose psy występowały już wcześniej. Podaje się, że za czasów dynastii Han (200 r.p.n.e. - 220 r.n.e.) hodowano podobne do współczesnych chińskich grzywaczy psy w dwóch typach: jelenia (deer type) i kuca (cobby type). Typ jelenia o znacznie delikatniejszych kształtach hodowany był na dworze cesarskim dla przyjemności oraz jako strażnik, a typ kuca o mocniejszej budowie używany był do polowań oraz jako zwierzę rzeźne. Chińscy żeglarze zabierali nagie psy w rejsy, aby tępiły gryzonie na statku. Służyły również jako żywe termofory lub w razie potrzeby mogły być źródłem pożywienia dla żeglarzy. Nagie psy były szczególnie przydatne do polowania na szczury, które przenosiły dżumę. Brak owłosienia powodował, że psy nie były atakowane przez pchły (wektory zarazy). Jeśli jakaś pchła dostała się na skórę grzywacza, łatwo było ją znaleźć i zlikwidować. Oryginalny wygląd tych psów przyczynił się do ich popularności i z czasem zaczął nawet pełnić rolę swego rodzaju środka płatniczego, co może tłumaczyć jego rozproszenie na świecie. Spotykane były w portach, do których przybijały chińskie statki, w różnych częściach Azji i Afryki.

Wiele wskazuje jednak na to, że rasa chińskich grzywaczy powstała w latach 80-tych XIX wieku w Stanach Zjednoczonych. Pierwsze nagie psy w typie grzywaczy były prawdopodobnie rezultatem międzyrasowych krzyżówek psów Xolo (nagich psów meksykańskich) i wielu miniaturowych ras długowłosych. Rasa przez długi czas, ze względu na małą liczebność, znana była jedynie pasjonatom. Po raz pierwszy jedyny przedstawiciel tej rasy pojawił się na wystawie w 1885 r. w Nowym Jorku, a rasa uznana została przez American Kennel Club dopiero w 1991 roku. Do Polski pierwszy chiński grzywacz trafił w 1986 roku. 

TEMPERAMENT: 
Chiński grzywacz jest psem wesołym i niezwykle oddanym domownikom. Wydaje się, że ciągle brakuje mu pieszczot. Bardzo lubi się bawić, to prawdziwy wulkan energii, dlatego jest doskonałym towarzyszem dla dzieci w każdym wieku. Ma silny instynkt stadny i nie jest agresywny, więc dobrze znosi obecność innych zwierząt w domu.  Pozostawiony sam, może z frustracji niszczyć przedmioty. 

PROBLEMY ZDROWOTNE: 
Średnia długości życia grzywacza chińskiego wynosi 12 lat, ale zdarzają się osobniki żyjące dłużej. Jest to pies zdrowy i odporny, nie zapada na choroby, choć może mieć problemy z oczami. Odmiana bezwłosa może przystosować się do różnych warunków życia, ale nie wolno zapominać, że z powodu braku owłosienia jest narażona na zimno i gorąco. Należy również dbać o uzębienie, jak u wszystkich małych psów, a także odpowiednio pielęgnować skórę. 

PIELĘGNACJA: 
Obie odmiany wymagają specyficznej pielęgnacji, dlatego zanim podejmiemy decyzję o wzięciu pod nasz dach grzywacza, warto najpierw porozmawiać z hodowcą. Mają dość wrażliwą skórę i łatwo się uczulają. Należy ją chronić przed nadmiernym nasłonecznieniem, stosując krem z filtrem, oraz mrozem, nakładając kubraczki. Odpowiednia ilość promieni słonecznych jest bardzo korzystna dla skóry, która się pięknie opala. Grzywacz wymaga częstych kąpieli, co 7-10 dni, specjalnymi, delikatnymi środkami. Jego skóra łatwo się wysusza, wiec zaleca się stosowanie odpowiednich balsamów. Psy owłosione wymagają regularnego czesania i pielęgnacji włosa, który łatwo się kołtuni i bez odpowiednich zabiegów staje się łamliwy. Psom wystawowym goli się kufę. 

IDEALNY DOM: 
Chiński grzywacz jest psem do towarzystwa i może przebywać w mieszkaniach. 

AKTYWNOŚĆ: 
Są aktywnymi psami, lubią aportować, biegać z ludźmi lub innymi psami. Dobrze znoszą warunki miejskie. 

WYCHOWANIE: 
Chiński grzywacz jest psem inteligentnym i dość wrażliwym, co sprawia, że może być humorzasty. Ma duże poczucie terytorializmu i dzielnie broni domu i właściciela. Grzywacze są dość szczekliwe, ale poprzez dobre ułożenie można nad tym zapanować. Wychowanie grzywacza wymaga stanowczości, a zarazem łagodności. 

źródło: http://www.rosathea.com